بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
جناب آقاى محمد حسین رکنى - سلمه اللّه - نقل کرد که در سنه چهل و دو با خانواده و فرزند به مشهد مقدس مشرف بودم ، روزى بعد از ظهر حرم مشرف شدیم و من در صحن نو منتظر بیرون آمدن خانواده و فرزندم بودم طول کشید تا اینکه خانواده پریشان و گریان رسید و گفت بچه (شش ساله بوده ) را گم کردم و هرچه تفحص کردم او را نیافتم پس ‍ به ماءمورین حرم و صحن خبر دادیم و کلانترى رفتیم و من به حضرت رضا علیه السّلام عرض کردم هرچه باشد مهمان شما هستم و پیش از آنکه شب شود بچه را به من برسانید. چند مرتبه در فلکه دور صحن گردش کردم و سمت بالا خیابان و پایین خیابان هرچه پاسبان مى دیدم سفارش مى کردم ، تا اینکه مغرب شد متوجه حضرت رضا علیه السّلام شدم ، عرض کردم آقا! شب شد چکنم ؟ آمدم فلکه بالا خیابان ، در اثر خستگى و ناتوانى از ایستادن دو دستم را گذاردم روى نرده آهنى که جلو راه گذارده اند که پیاده ازآن راه نرود ناگاه دستم لغزید و پایین آمد روى سر بچه اى که آنجا نشسته بود و من او را ندیده بودم بچه ناله کرد و سربلند نمود دیدم فرزندم هست معلوم شد که بچه در اثر خستگى و ترس ، لاى نرده نشسته و به جاده تماشا مى نموده .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: