منابع مقاله:

کتاب : ترجمه مفاتيح الجنان      

 

اول : كفعمى در كتاب «بلد الامين» فرموده: اين دعا دعاى امام زمان (عج) است كه آن را به شخصى كه در زندان بود تعليم داد، پس آن زندانى با خواندن آن آزاد شد:

خدايا گرفتارى بزرگ شد، و پوشيده بر ملا گشت، و پرده كنار رفت، و اميد بريده گشت، و زمين تنگ شد، و خيرات آسمان دريغ شد و پشتيبان تويى، و شكايت تنها به جانب تو است، در سختى و آسانى تنها بر تو اعتماد است، خدايا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست آن صاحبان فرمانى كه اطاعتشان را بر ما فرض نمودى، و به اين سبب مقامشان را به ما شناساندى، پس به حق ايشان به ما گشايش ده، گشايشى زود و نزديك همچون چشم بر هم نهادن يا زودتر، اى محمّد و اى على، اى على و اى محمّد، مرا كفايت كنيد، كه تنها شما كفايت‏كنندگان منيد، و يارى‏ام دهيد كه تنها شما يارى‏كنندگان منيد، اى مولاى ما اى صاحب زمان، فريادرس، فريادرس، فريادرس، مرا درياب، مرا درياب، مرا درياب، اكنون، اكنون، اكنون، با شتاب، با شتاب، با شتاب، اى مهربان‏ترين‏ مهربانان به حق محمّد و خاندان پاك او.

 

دوم: كفعمى در كتاب «مصباح» فرموده است: اين دعاى حضرت مهدى (عج) است:

خدايا، توفيق فرمانبرى، و دورى از نافرمانى، و درستى نهاد و شناخت واجبات را روزى ما بدار و ما را به هدايت و پايدارى گرامى دار، و زبانمان را به راستگويى و حكمت استوار ساز، و دلهايمان را از دانش و بينش پر كن، و شكمهايمان را از حرام و شبهه پاك فرما، و دستانمان را از ستم و دردى بازدار و ديدگانما را از ناپاكى و خيانت فرو بند، و گوشهايمان را از شنيدن بيهوده و غيبت ببند، و و بر دانشمندانمان زهد و خيرخواهى و بر دانش‏آموزان تلاش و شوق، و بر شنوندگان پيروى و پندآموزى، و بر بيماران شفا و آرامش، و بر مردگان مهر و رحمت، و بر پيران متانت و آرامش، و بر جوانان بازگشت و توبه و بر زنان حيا و پاكدامنى و بر ثروتمندان فروتنى و گشادگى، و بر تنگدستان شكيبايى و قناعت، و بر جنگجويان نصر و پيروزى، و بر اسيران آزادى و راحتى، و بر حاكمان دادگسترى و دلسوزى، و بر زيردستان انصاف و خوشرفتارى تفضّل فرما، و حاجيان و زيارت‏كنندگان را در زاد و خرجى بركت ده، و آنچه را بر ايشان از حج و عمره واجب كردى توفيق اتمام عنايت كن‏ به فضل و رحمتت اى مهربان‏ترين مهربانان.

 

سوم: در «مهج الدّعوات» ذكر شده است كه اين دعا دعاى حضرت حجّت (عج) است:

خدايا! به حق كسى‏كه با تو راز گفت، و به حق كسى‏كه در خشكى و دريا تو را خواند، درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد و بر تهيدستان از مردان و زنان با ايمان توانگرى و ثروت عطا فرما، و بر بيماران اهل ايمان از مردان و زنان شفا و تندرستى عطا فرما، و بر زندگانشان لطف و كرامت، و بر مردگان مردان و زنان با ايمان آمرزش و رحمت، و بر غريبان مردان و زنان با ايمان بازگشت به وطن با سلامتى و بهره‏مندى عنايت فرما، به حق محمّد و همه اهل بيت او.

 

امام زمان (علیه السلام) در توقیع شریفی می فرماید: «هرگاه خواستید به وسیله ی ما به خداوند بلند مرتبه توجه کنید و به سوی ما روی آورید، همانگونه که خداوند متعال فرموده است بگوئید: ... سلامٌ علی آل یاسین.... .» (1)

 

یکی از بازرگانان اصفهانی که مورد اعتماد گروهی از دانشمندان بود، در عالم رؤیا به محضر امام زمان (علیه السلام) مشرف می شود و از ایشان می پرسد: «فرج شما کی خواهد رسید؟» می فرمایند: «نزدیک است، به شیعیان ما بگوئید دعای ندبه را روزهای جمعه بخوانند.» (2)

 

مرحوم شیخ طبرسی (ره) در کتاب «کنوز النجاح» نقل می کند: ابوالحسن محمد بن احمد بن ابی اللیث از ترس کشته شدن به قبر امام کاظم (علیه السلام) و امام جواد (علیه السلام) پناه آورد. در عالم رؤیا امام زمان (علیه السلام) را زیارت کرد. آن حضرت این دعا (دعای فرج) را به او تعلیم دادند و او به برکت خواندن آن، از کشته شدن نجات یافت. 

مرحوم مجلسی (ره) در کتاب «روضه المتقین» در شرح «من لا یحضره الفقیه» می گوید که در اوایل بلوغ در مسجد قدیم اصفهان میان خواب و بیداری حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) را دیدم، گفتم: «مولای من! چون نمی توانم همیشه خدمت شما شرفیاب شوم کتابی به من عنایت کنید که همیشه به آن عمل کنم.» آن حضرت به واسطه شخصی نسخه ای از کتاب صحیفه سجادیه را به ایشان می دهند و بعد از مدتی به برکت وجود امام زمان (علیه السلام)، کتاب شریف صحیفه سجادیه اشتهار می یابد

کتاب : ايمان و آثار آن           

 

بسم الله الرحمن الرحيم‏

الحمد لله رب العالمين و الصلا و السلام على محمّد و اهل‏بيته الطاهرين صلوات الله عليهم اجمعين‏

در روايات و اخبارى كه از خاندان عصمت و طهارت در محور شخصيت امام دوازدهم عليه السلام صادر شده و به عنوان‏ يكى از وظيفه‏هاى بسيار مهم و دقيق آمده است، و مسلماً به امر بسيار مهم و فوق العاده عملى هم ناظر است، و تنها ناظر به آرزو و محبت فرد نيست، انتظار فرج است. معصومين فرموده‏اند: «أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ اللَّهِ» «1»؛ انتظار فرج از خداوند، نيكوترين عمل‏هاست. از اين جهت كه آن‏ها مسأله فرج را جزء اعمال شمرده‏اند و آن را تنها جزء آرزوهاى قلبى قرار نداده‏اند، انتظار فرج؛ يعنى اميدوار بودن به گشايش كار به دست وجود مقدس امام عصرعليه السلام. البته، اين گشايش كار عبارت است از گرفتن نتيجه كامل در دنياى بشريت. بنابراين، در اين روايت ما هيچ‏گونه آرزوى قلبى را به تنهايى مشاهده نمى‏كنيم؛ چون بر آرزو و عقيده، عمل اطلاق نمى‏گردد و به چنين چيزى «اعتقاد» مى‏گويند، و به اعتقاد به شكل درآورده شده در ظرف خارج هم «عمل» مى‏گويند.

در زندگى موجودات عالم، عمل مبناى مهمى است و اصلًا در خارج جهان، هر چه كه در حركت است، از جزييات زندگى موجودات تا كليات زندگى، بر روى مبناى چرخ عمل قرار گرفته است، و به حركت موجودات به سمت كمال، هم به نحو كلى در عالم عمومى و در صفحه هستى حاكم، عمل گفته مى‏شود. عمل، انجام فعل است و به تعبير امروزى، به مصرف انرژى عمل مى‏گويند، و به تعبير فلسفه اسلامى، عمل، به فعل درآوردن قوه وجود است، اين مطلب، مطلبى بديهى است و به استدلال احتياج ندارد. شخص تشنه و لو اين كه به اين جمله علمى حسى: «براى سيراب كردن تشنگان، آب مهم‏ترين عامل است»، عقيده داشته باشد، در هنگام تشنه شدن، عقيده به اين جمله، او را از تشنگى نجات نمى‏دهد و سيراب نمى‏سازد. اين يك يافته قلبى است، اما از نظرحس بديهى، به اين مسأله چنين نگريسته مى‏شود كه در خطّ طبيعت، آب بهترين عامل و بالاترين وسيله براى رفع تشنگى است. پس عقيد تنها به اين كه اين عنصر مركبِ سيالِ سرد در عالم طبيعت براى رفع تشنگى به كار مى‏رود، عمل تشنگى و برداشتن آن را در وجود انجام نمى‏دهد؛ نه انسان را تشنه مى‏كند، و نه‏ تشنگى‏او را رفع مى‏نمايد، و فقط جمله‏اى اعتقادى است. اين وجود عينى آب است كه تشنه را سيراب مى‏كند، و اين خود عمل آشاميدن آب است كه رفع تشنگى مى‏كند، هر چند آن عقيده عقيده‏اى محترم و ارتباطى از قلب با حيثيت عامل خارجى است. از دست اين جمله‏اى كه از اعتقاد انسان به آب ساخته مى‏شود، كارى بر نمى‏آيد، جز اين كه انسان را نسبت به يك موضوع خارجى آگاه مى‏كند. بعد از آگاهى به موضوع خارجى، بايد اين عمل در خارج تحقق پيدا كند. بدون تحقّق اين عمل، هر چند كه انسان به عاملى در خارج عقيده داشته باشد و با خود اين عامل رابطه علمى داشته باشد، اين عقيده و اين رابطه، كارى براى انسان انجام نمى‏دهد تا اين كه با عمل و مصرف انرژى براى آن در ظرف عالم خارجى، نه در ظرف عالم ذهنى، و با نوشيدن آب، اين اعتقاد رنگ واقعيت به خود بگيرد. لذا در مسأله مذهب و در مبناى اسلام، اگر شما در قرآن مجيد دقت كنيد، در آن آياتى كه بحث ايمان در آن به ميان آمده، بعد از اين كه قرآن قيافه عقيده صحيح و سالم به پروردگار را بيان مى‏كند يا طلب مى‏كند، مطلب را به عنوان يك اصل جامع خاتمه نمى‏دهد، بلكه مطلب را به اين كه بايد اين عقيده، ارتباط، محبت، رابطه و تعلّق قلبى بشر به ذات اقدس الهى، در خارج عالم ذهن و در خارج روح و قلب، به قيافه عمل مجسم شود، وصل مى‏كند.