از بام و درِ کعبه به گردون رسد آواز
کامشب درِ رحمت به سماوات شده باز

بت های حرم در حرم افتاده به سجده
ارواح رسل راست هزاران پرِ پرواز

کعبه زده بر عرش خدا کوس تفاخر
مکه شده زیبا و دل افروز و سرافراز

جا دارد اگر در شرف و مجد و جلالت
امشب به سماوات کند خاک زمین ناز

از ریگ روان گشته روان چشمة توحید
یا کوه و چمن باز چو من نغمه کند ساز

 

  اول هدف مهدى (ع ) موعود نمازاست

انسان در زندگي اجتماعي و فردي، مرهون نعمت انتظار است و اگر از انتظار بيرون بيايد و اميدي به آينده نداشته باشد، زندگي برايش مفهومي نخواهد داشت و بي‌هدف مي‌شود.
حرکت و انتظار، در کنار هم مي‌باشند و از هم جدا نمي‌شوند؛ انتظار علت حرکت و تحرک بخش است. آنچه مورد انتظار است، هرچه مقدس‌تر و عالي‌تر باشد، انتظارش نيز ارزنده‌تر و مقدس‌تر خواهد بود و ارزش مردم را بايد از انتظاري که دارند شناخت:
يکي انتظارش اينست که پايان سال شود و حقوقش زيادتر گردد.
يکي ديگر انتظارش اينست که پايان سال تحصيلي برسد، مدرکي بگيرد و بوسيله آن شغل مناسبي تهيه کند.
يکي منتظر است که وضعش روبه راه شود تا خانواده تشکيل دهد و همسري اختيار کند و از تنهايي خود را خلاص سازد.
يكي منتظر است درآمدش بيشتر شود، خانه شخصي، ماشين سواري و ... خريداري کند، يا اگر همت و نظرش بلند باشد، بيمارستان، مسجد، مدرسه، کتابخانه و ... تاسيس کند.
يکي انتظار دارد در فلان مناقصه و يا مزايده برنده شود.
خلاصه همه منتظرند، کاسب، صنعتگر، کشاورز، باغدار، معلم، پدر و مادر همه منتظرند، بلکه ملتها و جامعه‌ها و حکومتها نيز منتظرند.
لذا قرآن کريم نيز مي‌فرمايد:

«قل کل متربص فتربصوا ؛ بگو همه منتظرند، پس منتظر باشيد.» (طه/135)

اگر انتظار در اين دنيا از بشر گرفته شود، ديگر ادامه حيات برايش بي‌لذت و بي‌معني است. انتظار است که زندگي را لذت بخش، با روح و بامعني مي‌سازد و شخص را به زندگي علاقه‌مند مي‌نمايد. پس همه جهان، همه مردم و افراد، تا هستند و در سراشيبي سقوط و انقراض و فنا و مرگ و نيستي وارد نشده‌اند، منتظرند و بايد منتظر باشند.

اسلام و انتظار:

اسلام که تعليمات و هدايتهايش بر اساس فلسفه عميق و صحيح اجتماعي و واقعي قرار دارد، اصل انتظار و نگاه به سوي آينده را پشتوانه بقاي جامعه مسلمان و محرک احساسات و مهيج روح فعاليت قرار داده است و انتظار آينده بهتر و عصر فتح و گشايش و فرج را برترين اعمال شمرده است و رهبر عظيم‌الشان آن، انتظار فرج را افضل اعمال امت خود معرفي فرموده است.
فلسفه انتظار به عنوان يک عامل و ماده حياتي مهم در تمام اديان آسماني وجود داشته و رمز بقا و موجوديت آنها بوده است.
اين انتظار، شخص را محکم و مقاوم، با اراده و نفوذ ناپذير، مستقل و شجاع و بلند همت مي‌سازد.
اين انتظار لفظ نيست، گفتن نيست، عمل است، حرکت است، صبر و شکيبايي و مقاومت است.
--------------------------------------------------------------------------------
آيت الله العظمي صافي گلپايگاني؛ کتاب امامت و مهدويت ؛ با اندکي تصرف